Niedawno opublikowaliśmy wpis po tytułem „A co jeśli dziecko sportu nie lubi?”. Staraliśmy się pokazać w nim kilka sposobów na zachęcenie malucha do aktywności fizycznej. Jak zwykle wskazaliśmy też ogromną rolę rodzica czy opiekuna, w budowaniu zdrowych nawyków, w szczególności poprzez stanie się dobrym modelem, przykładem, wzorcem. Pojawiły się jednak, w kierowanych do nas pytaniach, wątpliwości, czy też rozterki rodziców, którzy z jednej strony rozumieją wagę aktywnego trybu życia w całości zagadnienia zdrowia człowieka, a z drugiej strony otwarcie przyznają, że sami sportu nie lubią. Co robić?
Gdy o tym rozmawialiśmy w gronie Kids&Sport, początkowo wydawało nam się, że temat jest dla nas dość odległy. Jesteśmy związani ze sportem i aktywność fizyczna jest ważną częścią naszego życia. Zakładamy zatem, że na swoim przykładzie automatycznie przekażemy taką postawę naszym dzieciom. Potem jednak zaczęły pojawiać się głosy, że sport to przecież nasza praca i dość często po powrocie do domu, czy w czasie weekendu chcielibyśmy od niego odpocząć. A tu córka chciałaby wyjść na rower, a tam widać dzieci z sąsiadem grające w piłkę i własnego syna spoglądającego na to z okna. Są więc jednak sytuacje gdy i w taką rolę też potrafimy się wcielić.
Zaczniemy od gratulacji. Jeśli jesteście w gronie rodziców, którzy rozumieją wagę i wpływ ruchu na prawidłowe funkcjonowanie ciała człowieka, a już na pewno na rozwój dziecka, to pierwszy i najważniejszy element przekazania tego swojemu dziecku został spełniony. Bo właśnie wewnętrzne, prawdziwe przekonanie rodzica jest tu kluczowe. To po pierwsze.
Po drugie, może takie rozważania skłonią do zmiany własnych przyzwyczajeń. Przestańmy myśleć o sporcie jako o wielokilometrowym wybieganiu, czy codziennej wizycie na siłowni. Aktywność fizyczna to też spacer, praca w ogrodzie, a nawet …… stojąca postawa przy biurku. Bo to właśnie siedzący tryb życia jest dla nas tak groźny. Dość łatwo z takiej perspektywy spojrzeć na siebie inaczej i znaleźć takie obszary, które spokojnie możemy uznać za włączające nas w grono ludzi aktywnych.
Zachęcajmy. Nawet jeśli własna postawa nie jest tu najlepszym przykładem, to starajmy się o sporcie i aktywności mówić pozytywnie. Nie unikajmy tematu, pokazujmy dobre przykłady. Znajdźmy kogoś w rodzinie, kto może rolę takiego modela spełnić. Jest cała masa bardzo fajnych książek, filmów, komiksów czy innych źródeł, które pokazują jak żyć aktywnie i jak aktywne życie buduje naszą tożsamość oraz pomaga dbać o własne ciało i umysł. Wspólne czytanie czy oglądanie, wraz z odpowiednim komentarzem, będą bardzo pomocne. Ale uwaga. Nasze dzieci są bardzo mądre i dociekliwe. Padną tu trudne pytania, w stylu, a dlaczego ty mamo/tato nie ćwiczysz?
Po czwarte wreszcie, podejdźmy do sprawy pozytywnie. Jeśli faktycznie wierzymy, że dziecku sport jest potrzebny, to każdy znajdzie z czasem sposób na to żeby takie przekonanie w swojej pociesze zaszczepić. Zmieniając siebie, znajdując odpowiedni klub, zajęcia dodatkowe, grupę rodzin z sąsiedztwa, cokolwiek. Sport to przyjemność oraz zabawa, i niech tak się nam wszystkim kojarzy.
Wpis powiązany:
A co jeśli dziecko sportu nie lubi?
